Jakiś czas temu świat oszalał na punkcie łapania Pokémonów, natomiast tego lata serca fanów mobilnych gier „chodzonych” stara się skraść Harry Potter. A ponieważ pogoda zachęca do spacerów postanowiłam pójść za modą i sprawdzić jak prezentuje się w Wizards Unite oraz w kilka innych produkcji tego typu.
Od kiedy na Facebooku pojawił się nowy algorytm wyświetlający treści, blogerzy narzekają, że czytelnicy nie widzą ich postów, a czytelnicy – że w swoich feedach, zamiast informacji z ulubionych fanejdży, mają wpisy znajomych, które zupełnie ich nie interesują.
Zmiany algorytmu podobno zostały wprowadzone dla naszego dobra, ale wiecie, jak to jest z dobrymi chęciami. No cóż, teraz nie pozostaje nam nic innego, jak tylko na to wszystko psioczyć. Ech, gdyby tylko istniało narzędzie, które powiadamiałoby nas o nowych wpisach na naszych ulubionych blogach lepiej, niż Facebook…
A nie, chwila – przecież taki mechanizm istnieje! Co więcej, został on wymyślony na długo, przed powstaniem mordoksiążki.
Czy słyszeliście kiedyś o czytnikach RSS? Jeśli nie, to pora to zmienić!
Trzydzieści lat – to brzmi poważnie. Tymczasem w głowie ciągle jestem nastolatką (choć może nie tak do końca, bo kiedy byłam nastolatką, próbowałam zachować się bardziej dorośle). I często dziwię się, gdy ktoś powie do mnie „proszę pani” albo spojrzy zaskoczony, kiedy zrobię coś niepoważnego.
Prawda jest taka, że w życiu, trochę jak w grze – to, że wbiłeś na trzydziesty level oznacza, że zdobyłeś dużo punktów doświadczenia i możesz stawić czoło groźniejszym potworom. Ale wcale nie czyni cię mądrzejszym od gracza na niższym poziomie.
Dlatego dzisiaj, przy okazji urodzin, podzielę się z wami moim doświadczeniem. Nie dlatego, bo uważam się za osobę mądrą i wykwalifikowaną do udzielania rad. Po prostu w ciągu tych trzydziestu lat zauważyłam kilka prawidłowości, których nie dostrzegałam w młodszym wieku. I kto wie – może te „mądrości” na coś się wam przydadzą? 😉
Zdarza mi się to średnio raz w tygodniu. Podczas przewijania Facebooka natykam się na zdjęcie, na widok którego rzednie mi mina, wstrzymuję oddech, moje serce na moment przestanie bić, żołądek ściska się i podchodzi do gardła, a do oczu napływają łzy. Na szczęście chwilę później wzdycham z ulgą. A w kolejnej chwili wzbiera we mnie złość i zaczynam paskudnie przeklinać.
Co tak na mnie działa? Portretowe, czarno-białe zdjęcia sławnych ludzi. Czemu? Bo pierwsze skojarzenie zawsze mam takie samo – oto osoba, którą lubię i cenię wyzionęła ducha. Dopiero po przeczytaniu opisu fotografii dowiaduję się, że celebryta ma się dobrze, a jego ponure zdjęcie pojawiło się na Fejsie ot tak, bo było ładne.
Zwykle nie zaglądam na strony internetowe pełne nienawiści, głupot i innych straszności. Nie czytam też komentarzy (innych, niż te na Dyrdymałach :). To powoduje, że żyję w błędnym, ale zapewniającym spokój ducha przeświadczeniu, iż w sieci większość ludzi jest mądra, miła i tolerancyjna. Czasem jednak natknę się na coś, co psuje tą iluzję. I wtedy dopada mnie szok i niedowierzanie. Przede wszystkim niedowierzanie.
Dziś podzielę się z wami takim właśnie niedowierzaniem. Ostatnio parę rzeczy zaburzyło bowiem moją iluzję „dobrego internetu”. Co prawda wiem, że to, co napiszę, dla niektórych z was może nie być Dyrdymałem, tylko zwykłym banałem. Jednak z drugiej strony czasem koncepty zrozumiałe dla jednej osoby są zupełnie obce dla kogoś innego. Może więc te oczywiste oczywistości z dzisiejszego Dyrdymała nie będą dla wszystkich aż tak oczywiste?
Zapewne kiedyś przydarzyło się wam coś takiego lub też słyszeliście o podobnej sytuacji. Chcieliście zapłacić za legalny dostęp do jakiegoś dobra kultury lub serwisu internetowego. Krzyknęliście Shut up and take my money!
i wtedy okazywało się, że nie możecie kupić tego, czego pragniecie. Zakupy albo w ogóle nie były możliwe, albo co gorsza – wasza geolokalizacja czyniła z was internautów gorszej kategorii, którym danej rzeczy nie chciano sprzedać. I nie pozostawało wam nic innego, jak tylko zadać retoryczne pytanie: dlaczego nie chcecie moich pieniędzy?
Znacie to? Prawdopodobnie tak. Ja jednak poruszę tutaj nieco inny problem. Sytuację, w której mogę za coś zapłacić, ale z pewnych względów nie mam zamiaru tego robić.
Gdyby na górze waszego ekranu w telefonie lub komputerze znajdowała się drukarka, która drukowałaby wszystko, co przewinęliście podczas przeglądania Facebooka, to po roku wyszedłby z tego wydruk długości ośmiu kilometrów. Ile z tych treści naprawdę was zainteresowało, a ile bezrefleksyjnie przewinęliście dalej? Pytam o to, ponieważ ostatnio dużo mówi się o post-prawdzie (która została słowem roku 2016), natomiast mało kto wspomina o innej zmorze internetu, jaką jest nadmiar informacji, które docierają do nas każdego dnia.
Czytam teraz Magię sprzątania Marie Kondo i odkryłam, że wiele rozwiązań zawartych w tym poradniku od dawna, intuicyjnie stosuję w przypadku internetu. A skoro Marie Kondo napisała kilka książek o tym, jak sprzątać mieszkanie, to stwierdziłam, że ja również mogę spisać swoje przemyślenia.
Ostatnio w wyniku promocji w Czarny Piątek i Cyber Poniedziałek, kupiłam przez internet kilka gier komputerowych (cii, nie mówcie mojej mamie!). Podczas tych radosnych zakupów przy okazji doznałam olśnienia: odkryłam, co rząd powinien zrobić, by ludzie zaczęli chętniej opłacać abonament radiowo-telewizyjny!
A więc stało się! Chwyciliście za myszki i klawiatury, i wzięliście udział w mojej ankiecie. Pytań było sporo, zdaję sobie z tego sprawę. Ale wiecie, jaki ze mnie grafoman i jak długie piszę wpisy na blogu, więc naprawdę spodziewaliście się, że z ankietą będzie inaczej? Niemniej – dziękuję, za wszystkie odpowiedzi! Dały mi dużo do myślenia, a ich czytanie sprawiło mi sporo radości.
W ramach podziękowania za wasz trud, wyniki ankiety opracowałam w formie ikonografiki – znajdziecie ją na końcu wpisu. Natomiast wcześniej możecie przeczytać mój komentarz dotyczący niektórych z waszych odpowiedzi.
Wena to wredna baba. Ukrywa się, jeśli jej szukasz. Ignoruje, gdy prosisz ją o pomoc. Czasem podsuwa ci świetny pomysł, ale jak tylko zasiądziesz do pisania, opuszcza cię i już nie wraca.
Najgorsze jest jednak to, że kiedy brak ci czasu, masz inne plany i ważne rzeczy do zrobienia – właśnie wtedy Wena zsyła Natchnienie. I człowiek zapomina o wszystkim innym. Pisze nie przejmując się tym, że już dawno wybiła północ, oczy pieką od wpatrywania się w monitor, a palce bolą od stukania w klawiaturę. Pisze nie zważając na to, że rano będzie niewyspany, że będzie siedział w pracy, jak bezmózgie zombie. Powtarza sobie, że już dość, że wystarczy – trzeba zerwać z tym niezdrowym nałogiem, wyspać się i wrócić do rzeczywistości. A potem, po całym dniu, zmęczony przychodzi do domu i znów zaczyna pisać.