Mój pobyt w Cardiff dobiegł końca, ale Wielka, Geekowa Przygoda trwała nadal! Podczas kilkugodzinnej podróży autobusem ze stolicy Walii do Londynu naładowałam baterie. Ponieważ godzina była młoda, a pogoda piękna – wyruszyłam na zwiedzanie stolicy Anglii wieczorową porą.
Zarówno fani, jak i twórcy Doktora Who powtarzają jak mantrę, że dla osoby, która nigdy nie oglądała serialu, jego fabuła brzmi jak stek absurdalnych bzdur. Ten Dyrdymał (a zwłaszcza zdjęcia w nim zawarte) może momentami wyglądać podobnie. Miejcie jednak na uwadze, że starałam się go napisać tak, by osoby nie znające Doktora czuły się możliwie jak najmniej zagubione. Mam nadzieję, że dotrwacie do końca tekstu. I kto wie – może w jakiś sposób zachęci on was do zerknięcia na serial? Bo znów, jak to mówią fani tej produkcji – można żyć nie wiedząc, czym jest Doctor Who, ale kiedy zna się serial – życie jest dużo lepsze.
PS. Przypominam, że tutaj macie playlistę z Doktorową muzyką! 🙂
Głównym celem mojej podróży do Cardiff było Doctor Who Experience (dalej będę czasem używać skrótu DWE), czyli muzeum poświęcone serialowi. A głównym powodem, który pchnął mnie do wyruszenia na Wielką, Geekową Przygodę akurat w sierpniu – to, że DWE miało zostać we wrześniu na amen i nieodwołalnie zamknięte. W końcu nic nie motywuje człowieka do działania bardziej, niż świadomość „teraz albo nigdy”.
PS. Przypominam, że na YouTube zrobiłam playlistę z muzyką z Doctor Who – gdybyście chcieli, możecie ją odpalić, żeby umilała wam lekturę. 🙂
Muszę się wam do czegoś przyznać: we wstępie do pierwszego Dyrdymała opisującego moją Wielką, Geekową Przygodę, trochę skłamałam. Albo prędzej: nie wyznałam wam całej prawdy. Na początku lipca stwierdziłam bowiem: „Mamo, Tato, chcę polecieć do Anglii!”. A potem (o czym nie napisałam na blogu) dodałam: „chcę zwiedzić Londyn i Cardiff”. Na co moja Mama odpowiedziała: „Londyn OK, ale co to jest Cardiff?”
Jeśli wy również nie wiecie czym jest Cardiff (i przy okazji nie macie pojęcia, co to takiego, to wspomniane w tytule Torchwood), nie pytajcie Googla o co chodzi – niedługo wszystko stanie się dla was jasne!
Piątek, godzina 10:30 rano, czasu londyńskiego – to był jedyny pasujący mi termin, organizowanej przez Brit Movie Tours, pieszej wycieczki po Londynie, śladami Doktora Who. Podczas planowania mojej wyprawy do Wielkiej Brytanii bałam się, że nie uda mi się stawić w miejscu zbiórki na czas, ale jak mogliście przeczytać we wczorajszym Dyrdymale – wszystko poszło po mojej myśli, a nawet lepiej! I dzięki temu nie tylko miałam przyjemność uczestniczyć w tej wycieczce, ale też dziś mogę wam opisać, jak ona wyglądała!
PS. Dla lepszego efektu podczas czytania możecie włączyć (złożoną przeze mnie) playlistę ze ścieżką dźwiękową z Doktora Who. 😉
Zwykle nie zaglądam na strony internetowe pełne nienawiści, głupot i innych straszności. Nie czytam też komentarzy (innych, niż te na Dyrdymałach :). To powoduje, że żyję w błędnym, ale zapewniającym spokój ducha przeświadczeniu, iż w sieci większość ludzi jest mądra, miła i tolerancyjna. Czasem jednak natknę się na coś, co psuje tą iluzję. I wtedy dopada mnie szok i niedowierzanie. Przede wszystkim niedowierzanie.
Dziś podzielę się z wami takim właśnie niedowierzaniem. Ostatnio parę rzeczy zaburzyło bowiem moją iluzję „dobrego internetu”. Co prawda wiem, że to, co napiszę, dla niektórych z was może nie być Dyrdymałem, tylko zwykłym banałem. Jednak z drugiej strony czasem koncepty zrozumiałe dla jednej osoby są zupełnie obce dla kogoś innego. Może więc te oczywiste oczywistości z dzisiejszego Dyrdymała nie będą dla wszystkich aż tak oczywiste?
Znaleźliście kiedyś w internecie wideo, które spodobało się wam tak bardzo, że moglibyście je oglądać bez końca? Ostatecznie musieliście jednak wrócić do rzeczywistości i oderwać wzrok od ekranu. Czy w takiej sytuacji nie odkryliście, że samo słuchanie filmu, sprawia wam równie dużo frajdy, co jego oglądanie? Mi zdarzyło się to wiele razy.
W dzisiejszym Dyrdymale podzielę się z wami moimi ulubionymi filmikami, które wyglądają świetnie, ale pozbawione obrazu – robią równie duże wrażenie. Rozsiądźcie się więc wygodnie i załóżcie słuchawki lub podkręćcie dźwięk, bo to jeden z tych wpisów, w których będzie niewiele do czytania, za to sporo rzeczy do oglądania i słuchania.
UWAGA! Niektóre z podlinkowanych filmików zawierają SPOILERY!
Dyskusje na temat piracenia seriali zazwyczaj sprowadzają się do jednego pytania: czy piractwo jest złe, czy też nie. Czy twórcy naprawdę na tym tracą? Czy karanie piratów nie jest zbyt surowe? Czy opieszałością polskich dystrybutorów seriali można usprawiedliwiać piractwo w naszym kraju?
Nigdy jednak nie spotkałam się z tym, by ktoś spojrzał na problem z innej strony i zapytał: jeśli już piracimy, to która forma piractwa jest najmniej szkodliwa dla twórcy? A skoro inni milczą, sama postanowiłam zabrać głos w tej sprawie.
Sobotnie zakupy, wypatrzyłam puszkę do herbaty w brytyjskie „wzorki”. No i oczywiście nie mogłam się oprzeć i ją kupiłam. Ale po powrocie do domu obejrzałam swój nowy nabytek i stwierdziłam, że poza Big Benem, czerwonym, dwupiętrowym autobusem i innymi rzeczami, brakuje mu jednego brytyjskiego elementu. Czym prędzej siadłam więc przed komputerem i postanowiłam zastane braki uzupełnić. Dzielę się z wami efektami mojej pracy, bo może ktoś z was jest podobnym wariatem jak ja, również ma taką puszkę z herbatą i także chciałby ją nieznacznie upiększyć.