Ten wpis został prze­nie­sio­ny na nową wer­sję Dyr­dy­ma­łów.

Możesz go zoba­czyć i sko­men­to­wać TUTAJ.

Zacznijmy od książki

Marie Kon­do, nazy­wa­na Kon­Ma­ri, uro­dzi­ła się w Japo­nii i od dziec­ka mia­ła bzi­ka na punk­cie porząd­ko­wa­nia domu. Po wie­lu latach uda­ło jej się opra­co­wać meto­dę, któ­rej teraz (za gru­be pie­nią­dze) uczy ludzi. Przy oka­zji wyda­ła kil­ka ksią­żek, w tym wspo­mnia­ną Magię sprzą­ta­nia, któ­ra w rze­czy­wi­sto­ści powin­na się nazy­wać „Magią wyrzu­ca­nia”. Cze­mu? Ponie­waż Kon­Ma­ri uwa­ża, iż bała­gan nie bie­rze się, z… no, bała­ga­niar­stwa, ale z nad­mia­ru rze­czy, jakie posia­da­my. Żeby więc uzy­skać porzą­dek nale­ży wyrzu­cić część z nich.

Cała filo­zo­fia pole­ga na tym, by odpo­wied­nio podejść do pro­ce­su wyrzu­ca­nia. Nie cho­dzi o to, by pozbyć się rze­czy nie­po­trzeb­nych, gdyż więk­szość ludzi stwier­dzi, że wszyst­ko się im na pew­no kie­dyś, do cze­goś przy­da. Kon­Ma­ri twier­dzi, iż nale­ży na moment pochy­lić się nad każ­dym przed­mio­tem i zadać sobie jed­no, bar­dzo waż­ne pyta­nie „czy posia­da­nie tej rze­czy wywo­łu­je u mnie radość”. Wte­dy szyb­ko oka­że się, że dom zagra­ca nam masa rupie­ci, z któ­rych posia­da­nia daw­niej bar­dzo się cie­szy­li­śmy, a któ­re obec­nie są nam zupeł­nie obo­jęt­ne.

Dla wie­lu z nas inter­net stał się dru­gim domem. I jego rów­nież war­to co jakiś czas posprzą­tać. Poni­żej opi­szę wam, jak ja wyko­nu­ję ten pro­ces, wyko­rzy­stu­jąc przy tym zmo­dy­fi­ko­wa­ną meto­dę Kon­Ma­ri (może ten spo­sób sprzą­ta­nia inter­ne­tu powin­nam nazwać „meto­dą Hoł­Jo­an”? 🙂

Usuń dublety

Zacznij­my od cze­goś pro­ste­go. Na pew­no nie­raz zda­rzy­ło się wam, że odkry­li­ście w inter­ne­cie jakie­goś foto­gra­fa lub rysow­ni­ka (choć opi­sa­na dalej sytu­acja może doty­czyć tak­że innych typów twór­ców inter­ne­to­wych), a potem hur­tem polu­bi­li­ście jego fan­pa­ge, Insta­gra­ma, Twit­te­ra i jesz­cze doda­li­ście jego blog do czyt­ni­ka RSS. A potem oka­za­ło się, że wspo­mnia­ny arty­sta we wszyst­kich mediach spo­łecz­no­ścio­wych dzie­li się tą samą tre­ścią, przez co wy raz po raz dozna­je­cie déjà vu.

Roz­wią­za­nie jest pro­ste – zasta­nów­cie się, gdzie daną oso­bę obser­wu­je się wam naj­wy­god­niej, a polu­bie­nia w innych ser­wi­sach cof­nij­cie.

Zda­ję sobie spra­wę, że nie­któ­rzy z was mogą być leni­wi i nie będzie się wam chcia­ło wyko­nać takiej ope­ra­cji. Ale pomy­śl­cie per­spek­ty­wicz­nie: jed­no klik­nię­cie w „nie lubię” zaj­mie wam dużo mniej cza­su, niż każ­do­ra­zo­we prze­wi­ja­nie tre­ści, któ­rą już widzie­li­ście.

Nie obserwuj

Być może macie w zna­jo­mych na Fej­sie cio­cię, któ­ra dzie­li się zresz­tą świa­ta (w tym z wami) dwu­dzie­sto­ma ośmio­ma zdję­cia­mi śmiesz­nych kotów na dobę. Nie wypa­da wyrzu­cić jej ze zna­jo­mych zwłasz­cza, że to mogło­by wywo­łać w waszej rodzi­nie trwa­ją­cą wie­le lat (a nawet poko­leń!) woj­nę domo­wą. Na szczę­ście od jakie­goś cza­su Face­bo­ok daje nam moż­li­wość zaprze­sta­nia obser­wo­wa­nia poczy­nań dowol­nej oso­by, bez koniecz­no­ści „odlu­bia­nia” jej. Korzy­staj­cie z tej opcji – napraw­dę war­to!

Ciągle to samo

Wróć­my do naszych bied­nych foto­gra­fów i rysow­ni­ków. Ich twór­czość na począt­ku was zachwy­ci­ła i dali­ście laj­ka. A potem, po pew­nym cza­sie zaczę­li­ście dozna­wać inne­go rodza­ju déjà vu – widzi­cie nowe zdję­cia lub obra­zy, ale wyda­ją się wam one zna­jo­me. Powód jest pro­sty: dany arty­sta two­rzy wszyst­ko „na jed­no kopy­to”. Dla­te­go jeśli jego dzie­ła zamiast bawić lub zachwy­cać was nudzą, nie miej­cie opo­rów i „odlaj­kuj­cie” taki pro­fil. Ale nie mar­tw­cie się – gwa­ran­tu­ję wam, że jeśli foto­graf lub rysow­nik w przy­szło­ści stwo­rzy coś nowe­go i rów­nie inte­re­su­ją­ce­go – inne stro­ny inter­ne­to­we wam o nim przy­po­mną.

Przy oka­zji ist­nie­ją tak­że rysow­ni­cy i foto­gra­fo­wie, w przy­pad­ku któ­rych déjà vu jest praw­dzi­we – żeby na ich fan­pa­gach „coś się dzia­ło”, co chwi­lę wrzu­ca­ją na nie swo­je sta­re pra­ce. Jeśli wam to prze­szka­dza, tak­że nie powin­ni­ście mieć skru­pu­łów z „odlu­bia­niem” takich twór­ców.

Czas się rozstać

Przejdź­my do nie­co trud­niej­szych przy­pad­ków. Tych, w któ­rych przy­da się wam filo­zo­fia sprzą­ta­nia Kon­Ma­ri.

Może będzie to doty­czy­ło jakie­goś blo­ge­ra (mam nadzie­ję, że nie mnie!), a może youtu­be­ra. Sytu­acja będzie jed­nak wyglą­da­ła tak samo: kie­dyś go (lub ją) uwiel­bia­li­ście, nie mogli­ście docze­kać się nowe­go postu lub nagra­nia. Nie­ste­ty wasz zapał prze­mi­nął.

Być może jeste­ście jesz­cze na eta­pie, na któ­rym wciąż czytacie/​oglądacie swo­je­go „ulu­bień­ca”, ale z jakie­goś trud­ne­go do ziden­ty­fi­ko­wa­nia powo­du nie cie­szy was to tak samo, jak daw­niej. A może już wasze „bycie fanem” pole­ga na tym, że prze­wi­ja­cie na Fej­sie infor­ma­cje o nowym wpi­sie lub fil­mie, ale nie macie ocho­ty się z nimi zapo­zna­wać. Powta­rza­cie sobie, że teraz jeste­ście zbyt zago­nie­ni, ale kie­dyś na pew­no znaj­dzie­cie wol­ną chwi­lę, by nad­ro­bić zale­gło­ści w czy­ta­niu lub oglą­da­niu. Ale cza­su nigdy nie uda­je się wam zna­leźć, zamiast nie­go cią­gle wymy­śla­cie nowe wymów­ki, by zro­bić coś inne­go.

Powiedz­my sobie szcze­rze: już nigdy nie będzie­cie lubi­li tego blo­ge­ra lub youtu­be­ra bar­dziej, tyl­ko coraz mniej i mniej. Może więc war­to usu­nąć go z ulu­bio­nych teraz, póki cały czas żywi­cie do nie­go cie­płe uczu­cia, niż za rok, czy dwa, kie­dy zacznie­cie nie­na­wi­dzić go za to, że zasy­pu­je wasz feed na Fej­sie lub Twit­te­rze infor­ma­cja­mi, któ­re was w ogó­le nie inte­re­su­ją.

Aha, jesz­cze jed­na spra­wa! Potrak­tuj­cie takie „roz­sta­nie” jak coś pozy­tyw­ne­go, nie nega­tyw­ne­go. Nie myśl­cie o sobie, że jako fani zawie­dli­ście dane­go blo­ge­ra lub youtu­be­ra. Nie rozu­muj­cie też w dru­gą stro­nę, że cała sytu­acja wyni­ka z tego, iż dany twór­ca zszedł na psy. Spójrz­cie na całą spra­wę filo­zo­ficz­nie: nie jeste­ście taki­mi samy­mi ludź­mi, jaki­mi byli­ście wczo­raj, a co dopie­ro mie­siąc lub rok temu. Cały czas się zmie­nia­cie, tak samo, jak wszyst­ko wokół was – w tym wasz ulu­bio­ny blo­ger lub youtu­ber. Oby­dwo­je zro­bi­li­ście krok do przo­du, z tym, że w róż­nych kie­run­kach. I wła­śnie w wyni­ku tej pozy­tyw­nej ewo­lu­cji powin­ni­ście się „roz­stać”.

Skomplikowane seriale

Niby wie­my, że to wszyst­ko fik­cja, ale mimo to potra­fi­my przy­wią­zać się do boha­te­rów seria­li bar­dziej, niż do praw­dzi­wych ludzi. I dla nich, z zaci­śnię­ty­mi zęba­mi, w bólach co tydzień brnie­my przez mie­li­zny fabu­ły pro­duk­cji, któ­ra z odcin­ka na odci­nek robi się coraz gor­sza. Co zro­bić? Jak żyć?

Wziąć sepa­ra­cję.

Jeśli oglą­da­nie jakie­goś seria­lu zaczę­ło was męczyć, roz­stań­cie się z nim na mie­siąc, dwa, a nawet cały sezon. A potem obej­rzyj­cie kil­ka odcin­ków hur­tem – w trak­cie bin­ge-wat­chin­gu czło­wiek jest w sta­nie przy­mknąć oko na więk­szą ilość głu­pot, niż pod­czas coty­go­dnio­wych spo­tkań z seria­lem. A jeśli wasze ser­du­cho mimo wszyst­ko nie zabi­je ponow­nie moc­niej, będzie­cie mieć pew­ność, że sepa­ra­cja nie pomo­gła i trze­ba wziąć roz­wód z daną pro­duk­cją. Wiem, że to będzie trud­ne, ale napi­szę ponow­nie – lepiej zre­zy­gno­wać z cze­goś, póki jesz­cze tro­chę się to lubi, niż dopie­ro wte­dy, gdy zacznie się to ser­decz­nie nie­na­wi­dzić.

Jesz­cze jed­na rada: może się zda­rzyć, iż po wspo­mnia­nej sepa­ra­cji nie będzie się wam chcia­ło wró­cić do seria­lu. W takim wypad­ku po pro­stu nie zmu­szaj­cie się do dal­sze­go oglą­da­nia. I nie miej­cie wyrzu­tów sumie­nia z powo­du tego, że nie dali­ście pro­duk­cji dru­giej szan­sy.

Czuj się dobrze

Nie waż­ne, czy w grę wcho­dzi czyjś fan­pa­ge, blog lub kanał na YouTu­be, czy też two­ry mniej inter­ne­to­we, takie jak seria­le tele­wi­zyj­ne albo serie fil­mów lub ksią­żek – zawsze kie­ruj­cie się jed­ną zasa­dą – jeśli obser­wo­wa­nie prze­ja­wów czy­jejś twór­czo­ści nie spra­wia wam przy­jem­no­ści, zre­zy­gnuj­cie z tego! W koń­cu obco­wa­nie z popkul­tu­rą powin­no być roz­ryw­ką, a nie przy­krym obo­wiąz­kiem.

War­to cza­sem poświę­cić chwi­lę na inter­ne­to­wo-popkul­tu­ro­we porząd­ki. I roz­stać się z twór­ca­mi, któ­rych dzie­ła już was nie cie­szą. Tak, to może być trud­ne, ale rów­nie nie­przy­jem­ne jest sprzą­ta­nie domu, któ­re jed­nak osta­tecz­nie cie­szy, bo pozby­wa­cie się bała­ga­nu. Poza tym rze­czy, z któ­ry­mi się roz­sta­li­ście, prę­dzej czy póź­niej zastą­pi­cie nowy­mi. A prze­cież o to wła­śnie w sur­fo­wa­niu po sie­ci cho­dzi – by cią­gle odkry­wać coś nowe­go!

źró­dło zdję­cia ilu­stru­ją­ce­go wpis: PST Cle­aning

Ten wpis został prze­nie­sio­ny na nową wer­sję Dyr­dy­ma­łów.

Możesz go zoba­czyć i sko­men­to­wać TUTAJ.