Pisarze to sadyści

W dru­gim sezo­nie Castle’a każ­dy odci­nek zaczy­nał się od słów tytu­ło­we­go bohatera:

The­re are two kinds of people who sit aro­und all day thin­king abo­ut kil­ling people… serial kil­lers and myste­ry wri­ters. I’m the kind that pays better.

/​Są dwa rodza­je ludzi, któ­rzy cały­mi dnia­mi roz­my­śla­ją o zabi­ja­niu innych… seryj­ni mor­der­cy i auto­rzy powie­ści kry­mi­nal­nych. Ja jestem tym, któ­re­mu pła­ci się lepiej./

Praw­da jest taka, że pisa­rze nie tyl­ko myślą, jak kogoś zabić, ale też, jak ludzi uniesz­czę­śli­wiać, tor­tu­ro­wać i dopro­wa­dzać do obłę­du. Pisa­rze, to po pro­stu sady­ści, któ­rzy uwiel­bia­ją znę­cać się nad boha­te­ra­mi swo­ich dzieł. Co wię­cej, cier­pią oni na odwró­co­ny Syn­drom Sztok­holm­ski (czy coś w tym sty­lu), bo zazwy­czaj lubią tych, któ­rym spra­wia­ją ból.

Co praw­da nie jestem pisa­rzem (seryj­nym mor­der­cą tak­że nie, jak­by ktoś pytał), ale podob­nie, jak Castle uwiel­biam myśleć o mor­do­wa­niu ludzi. A tak­że o krzyw­dze­niu ich na wie­le innych spo­so­bów. To zna­czy, nie fan­ta­zju­ję tak ani na co dzień, ani tym bar­dziej o oso­bach, któ­re znam. Ale kie­dy dopad­nie mnie Natchnie­nie, to strzeż­cie się, fik­cyj­ni boha­te­ro­wie, bo nie będę mia­ła żad­nych skrupułów!

Google, twój największy przyjaciel i wróg

Daw­niej (czy­li przed erą inter­ne­tu) pisa­nie było prost­sze i trud­niej­sze zara­zem. Szcze­gó­ło­wej mapy Nowe­go Jor­ku nie dało się kupić w kio­sku, więc jeśli chcia­ło się umie­ścić akcję dzie­ła lite­rac­kie­go w tym mie­ście, trze­ba było impro­wi­zo­wać. Czy­li na przy­kład wymy­ślać nazwy nie­któ­rych ulic oraz opi­sy­wać miej­sca, któ­re nie ist­nie­ją. Pisarz mógł więc dać upust swo­jej wyobraź­ni, jed­no­cze­śnie nie przej­mu­jąc się tym, że czy­tel­ni­cy będą mogli łatwo spraw­dzić, iż opi­sa­na przez nie­go topo­gra­fia Nowe­go Jor­ku nie zga­dza się z rzeczywistością.

A dzi­siaj mamy Google.

Z jed­nej stro­ny jest to pięk­ne, bo nie trze­ba tra­cić pokła­dów Natchnie­nia na przy­kład na wymy­śla­nie nazw ulic – te moż­na spraw­dzić w sie­ci. Z dru­giej, korzy­sta­nie z wyszu­ki­war­ki tro­chę zabi­ja wyobraź­nię. No i zamiast sku­pić się na pisa­niu fabu­ły, trze­ba poświę­cić wię­cej cza­su na rese­arch. W koń­cu inter­net roi się od eks­per­tów-hej­te­rów, któ­rzy tyl­ko cze­ka­ją na to, aż będą mogli wytknąć błąd komuś, kto użył Googla z mniej­szą pie­czo­ło­wi­to­ścią od nich.

Ile fikcji w fikcji?

Z wymy­śla­niem histo­rii jest jesz­cze jeden pro­blem, pośred­nio wią­żą­cy się z tym, o czym napi­sa­łam powy­żej. Cza­sem rze­czy­wi­stość nie pasu­je do wizji pisa­rza. Autor wie, że samo­cho­dy nie wybu­cha­ją, gdy prze­strze­li się im bak, hake­rzy nie wła­mu­ją na ser­we­ry Pen­ta­go­nu po pię­ciu minu­tach inten­syw­ne­go stu­ka­nia w kla­wia­tu­rę kom­pu­te­ra, a trzep­nię­cie kogoś w tył gło­wy nie spo­wo­du­je, że stra­ci on przy­tom­ność. Ale nie­kie­dy wła­śnie takie rze­czy zda­ją się być naj­lep­szy­mi roz­wią­za­nia­mi fabu­lar­ny­mi i po pro­stu nie moż­na ich zastą­pić czymś innym, bar­dziej rzeczywistym.

Poja­wia się więc pyta­nie: ile fik­cji powin­no być w fik­cji? I na jak wie­le nie­praw­do­po­do­bieństw pisarz (oraz pisarz-ama­tor) może sobie pozwolić?

Uwięziony

Cze­mu o tym wszyst­kim piszę? Jeśli śle­dzi­cie mnie na Face­bo­oku lub Twit­te­rze (a jeśli nie, to zacznij­cie, bo poja­wia się tam wie­le faj­nych rze­czy! 😉 praw­do­po­dob­nie zauwa­ży­li­ście, że od kil­ku dni wrzu­cam tam mrocz­ne obraz­ki z dziw­ny­mi pyta­nia­mi oraz dzi­siej­szą datą. Już tłu­ma­czę, o co w tym wszyst­kim chodzi.

Otóż w te waka­cje (po raz pierw­szy od kil­ku lat) dopa­dła mnie Wena. Dzię­ki temu przez kil­ka tygo­dni wędro­wa­łam po uli­cach Cin­cin­na­ti w Google Stre­et i rado­śnie roz­my­śla­łam nad drę­cze­niem ludzi oraz „fik­cjo­no­wa­niem” rzeczywistości.

Nie wiem, jaki pro­ces myślo­wy towa­rzy­szy innym pisa­rzom, ale kie­dy ja zasia­dam do kla­wia­tu­ry, jest tro­chę tak, jak­bym oglą­da­ła film i zapi­sy­wa­ła to, co widzę. W mię­dzy­cza­sie zży­wam się z boha­te­ra­mi, cie­szę ich szczę­ściem i przej­mu­ję nie­szczę­ściem (choć jed­no i dru­gie sama na nich spro­wa­dzi­łam). A kie­dy zapi­su­ję sakra­men­tal­ne „KONIEC”, to podob­nie, jak po zoba­cze­niu dobre­go fina­łu, lubia­ne­go prze­ze mnie seria­lu, czu­ję jed­no­cze­sną satys­fak­cję oraz smu­tek, że muszę się roz­stać z posta­cia­mi, któ­re polubiłam.

Odda­ję w wasze ręce to, co stwo­rzy­łam – opo­wia­da­nie Uwię­zio­ny. Mam nadzie­ję, że pod­czas lek­tu­ry będzie­cie mie­li rów­nie dużo fraj­dy, co ja pod­czas pisa­nia. I że polu­bi­cie boha­te­rów, któ­rych z taką lubo­ścią gnębiłam.

Po klik­nię­ciu na poniż­szą okład­kę, przej­dzie­cie do stro­ny, z któ­rej może­cie (za dar­mo!) pobrać Uwię­zio­ne­go w kil­ku róż­nych for­ma­tach. Co wię­cej, opo­wia­da­nie udo­stęp­niam na licen­cji Cre­ati­ve Com­mons, co ozna­cza, że może­cie bez ogra­ni­czeń roz­po­wszech­niać je dalej. Miłe­go czytania!

I jesz­cze jed­na, waż­na spra­wa. Dzię­ku­ję Kasi i Bart­ko­wi, za to, że przyj­rze­li się moje­mu opo­wia­da­niu wcze­śniej i wyła­pa­li w nim masę błę­dów języ­ko­wo-sty­li­stycz­nych. Jeste­ście wspaniali!

A na koniec mam wiel­ką proś­bę. Jeśli chce­cie sko­men­to­wać opo­wia­da­nie, zrób­cie to na pod­stro­nie, na któ­rej zosta­ło umiesz­czo­ne. Tutaj pisz­cie tyl­ko o waszych prze­my­śle­niach na temat Weny, sady­stycz­nych pisa­rzy, Googla zabi­ja­ją­ce­go wyobraź­nię, zbyt fik­cyj­nej fik­cji i tym podob­nych rzeczy. 😉